De Demonstratie Middag

Vijftien vriendinnen zaten in een kring. Kaarsjes brandden. Ieder mocht een muziekstuk uitkiezen en opschrijven. Blind koos ik telkens een kaartje met welke muziek ik zou werken. Het werd een demonstratie mediumschap om nooit te vergeten. Een vader voelde ik al bij me in de auto, hij moest even wachten maar kreeg uiteindelijk zijn kans. Er vloeiden tranen, er klonk hard gelach, het spetterde in de lucht.

We sloten af met een prachtig klassiek stuk met de boodschap van een klein jongentje; ‘pak je fiets, rij naar mijn moeder, bel aan. Je bent welkom bij haar.’ Een boodschap die we allen voelden, we hoeven alleen maar even aan te bellen, er te zijn om iemand te steunen bij groot verdriet.

Daarna deed ik een aantal korte consulten van tien minuten. Tegen vier uur nam ik afscheid, bedacht ik me dat ik vanaf negen uur ‘s morgens niets meer had gegeten en nog steeds geen honger had. Mijn gezonde verstand gaf aan; hier moet eten in. Zo landde ik in een heel intiem cafeetje waar ik een knots van een tosti at met een kop koffie ernaast. Regelmatig kwam een lieve serveerster even checken of alles nog goed was.

Ik knikte. Alles is goed. Meer dan goed. Wat een dag, wat een feest, wat een geluk, wat een dankbaarheid. Het is voor mij een feest om dit soort demonstraties te geven. Je kunt mij berichten als je dit ook wil, dan overleggen we en kijken we samen wat we kunnen organiseren.