mediumconsult online

Medium consult online

Een medium. Ik blijf het lastig vinden, dat woord. Toch dekt dat wel de lading wat ik doe, tijdens een consult. Ik ben het doorgeefluik. Tussen ‘daar’ en ‘hier’. En dat het niet altijd makkelijk is voor mij als mens maar o zo fantastisch om te doen, lees je hier.

STRUGGLE OF A MEDIUM

We zitten op Zoom. Ik zie een dame met een fijne lach. Achter haar hangt een schilderij. Ik zie alleen het onderste hoekje ervan. Het lijkt wel een aubergine wat ik zie. ‘Beetje apart’, denk ik als we ondertussen het geluid testen. Ze vertelt dat ze al wat ervaring heeft met mediumschap. Ze heeft al wat consulten gehad. Echter, het mediamieke deel (contact maken met overleden dierbaren) lijkt telkens niet goed te lukken. ‘Er komen alsmaar mannen die ik niet herken, niet kan plaatsen’, zucht ze. Ze baalt er duidelijk van, er zo open voor staan en dan geen fijn contact krijgen.

‘No pressure’, zeg ik tegen mijzelf. Tegelijkertijd maakt mijn hart een sprongetje. Ik hou zo van uitdagingen. Eens kijken wat ik voor haar mag doen. We spreken af dat het een consult wordt wat over haar gaat, dat ik haar energie lees maar dat we een deurtje openhouden mocht er toch een overleden dierbare zich aandienen. Gelijk bij de start voel ik een man. Ik werk het uit. Ik krijg telkens een ‘ik weet het niet’ of een nee. Ik loop vast. Ik krijg het warm. Doe mijn vest uit. Nooit loslaten, is mij geleerd. Hij komt niet voor niets door. Ze zegt dat deze man zo vaak door komt maar dat ze niet weet wie het is. Ik baal. Ik twijfel. Stoppen met dit consult?

Dan voel ik een dame. Ik besluit toch afscheid te nemen van de onbekende man en breng mijn aandacht naar de dame. Ze brengt mij naar telefoongesprekken. Hoe heilzaam ze waren voor haar. Dat het haar zo geholpen heeft, ook tijdens de ziekte. Ze is lief, heel communicatief en helpt mij om goed in de flow te komen. Dan zie ik opeens heel veel kleuren en een weg als een grote regenboog. ‘Dat herken ik meer bij iemand anders’, zegt mijn cliënt voorzichtig. Terwijl ze dat zegt voel ik dat het om twee personen gaat, dat ze met z’n tweetjes zijn.

Ik voel duidelijk dat het een vriendin is, ze geeft echter aan dat ze familie is. We noemen haar nu even ‘de regenboog dame’. Ze komt met mooie dingen. Ze trekt mij ook telkens naar het schilderij achter mij cliënte. ‘Kijk naar het schilderij’, ‘kijk’. Ik negeer het. Wat moet ik met die aubergine? Het blijft zeuren in mij hoofd ‘kijk’. ‘Schilderij’. ‘Kijk’. Ik bega een klassieke menselijke fout, een valkuil in het mediumschap, mijn hoofd dat eigenwijs is.

Ze verhaalt over vrijheid van meningen. Dat je mag zijn wie je wil. Dat ze nooit discrimineerde, dat dat iets is waar ze heel veel waarde aan hechtte. Ik leidt dat onder andere af aan het beeld van de regenboog. (Pride-vlag) Via een omweg komen we bij kunst. Dat ze daar zo van houdt. Schilderijen. Weer dat gevoel ‘kijk’. ‘Achter haar’. Het voelt als dwingend.

Nu pak ik het op. Ik benoem opnieuw dat ze zo van kunst hield en zelf ook dingen maakte. Ik voel dat ze dat in een soort van trance deed. Heel geïnspireerd. Kippenvel krijg ik ervan. Ik zie dat jij er ook van houdt want jij hebt een schilderij achter je hangen.

‘Klopt’, zegt ze, dat heeft ‘de regenboog-dame’ gemaakt en kijk! Een regenboog!’ Ze zet de camera van haar scherm zodanig dat ik het hele schilderij zie. Ik sla mijn handen voor mijn mond. Het is prachtig! En absoluut een geïnspireerd schilderij. Prachtig gezicht, mooie tekens en kleuren. En niks aubergine. Het is een soort golf. En een regenboog..

‘Het is van mijn moeder’, vertelt ze. Ze was mijn moeder maar we waren vooral vriendinnen. In de schilderijen van mijn moeder zitten ook altijd vogels’. Ze laat mij een aantal schilderijen zien. Inderdaad, altijd vogels. Prachtige diepgang. En dan, op mijn scherm, bovenaan, zie ik mijzelf met op de achtergrond mijn behang met vogels…

Hoe magistraal het is. Het werken met de Spirituele Wereld. Die verwondering. Dit is hard werken, jazeker maar o zo mooi.